هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

 نبود بر سر آتش ميسرم که نجوشم

 بهوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمايل تو بديدم نه عقل ماند و نه هوشم

 حکايتی ز دهانت به گوش جان من آمد

 دگر نصيحت مردم حکايت است به گوشم

 مگر تو روی بپوشی و فتنه باز نشانی

 که من قرار ندارم که ديده از تو بپوشم

 من رميده دل آن به که در سماع نيايم

 که گر به پای درآيم به در برند به دوشم

 بيا به صلح من امروز در کنار من امشب

 که ديده خواب نکردست از انتظار تو دوشم

 مرا بهيچ بدادی و من هنوز برآنم

 که از وجود تو موئی به عالمی نفروشم

 به زخم خورده حکايت کنم ز دست جراحت

 که تندرست ملامت کند چو من بخروشم

 مرا مگوی که سعدی طريق عشق رها کن

 سخن چه فايده گفتن چو پند می ننيوشم

 به راه باديه رفتن به از نشستن باطل

 و گر مراد نيابم بقدر وسع بکوشم!!!

...........................  !