دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
رخ فرسوده زردم غم صفرای تو دارد
سر من مست جمالت دل من دام خیالت
گهر دیده نثار کف دریای تو دارد
اگرم در نگشایی ز ره بام درآیم
که زهی جان لطیفی که تماشای تو دارد
به دو صد بام برآیم به دو صد دام درآیم
چه کنم آهوی جانم سر صحرای تو دارد!!!
آن یکی با دلق آمد از عراق باز پرسیدند یاران از فراق
گفت آری بُد فراق الاّ سفر بود بر من بس مبارک مژدهور
که خلیفه داد ده خلعت مرا که قرینش باد صد مدح و ثنا
شکرها و حمدها بر میشمرد تا که شکر از حد و اندازه ببرد
پس بگفتندش که احوال نژند بر دروغ تو گواهی میدهند!!
تن برهنه سر برهنه سوخته شکر را دزدیده یا آموخته
کو نشان شکر و حمد میر تو بر سر و بر پای بی توفیر تو؟
گر زبانت مدح آن شه میتند هفت اندامت شکایت میکند
در سخای آن شه و سلطان جود مر ترا کفشی و شلواری نبود؟
گفت من ایثار کردم آنچ داد میر تقصیری نکرد از افتقاد
بستدم جمله عطاها از امیر بخش کردم بر یتیم و بر فقیر
مال دادم بستدم عمر دراز در جزا ، زیرا که بودم پاکباز
پس بگفتندش مبارک مال رفت چیست اندر باطنت این دود نفت؟
صد کراهت در درون تو چو خار کی بود اندُه نشان ابتشار؟
کو نشان عشق و ایثار و رضا؟ گر درستست آنچ گفتی ما مضی؟
خود گرفتم مال گ م شد، میل کو؟ سیل اگر بگذشت جای سیل کو؟
کو نشان پاکبازی ، ای تُرُش بوی لاف کژ همیآید ، خمش
صد نشان باشد درون ایثار را صد علامت هست نیکوکار را
مال در ایثار اگر گردد تلف در درون صد زندگی آید خلف !!! (مثنوی)
بگذار از آن شهر ریا دیگر
نگویم
از قصّه ی شام بلا دیگر نگویم
من را نگاه بی حیای کوفیان کشت
زخم زبان شام را دیگر نگویم
آقا همین بس که تو را از من گرفتند
از کوفه و سنگ جفا دیگر نگویم
می دانی ای آرام جانم ای حسینم
پس از سر و تشت طلا دیگر نگویم
طاقت نداری تا بگویم ای برادر
آتش به جان خیمه ها . . . دیگر نگویم
داغ سه ساله پشت زینب را شکسته
این داغ سنگین بود و ما . . . دیگر نگویم
من بودم و یک دشت باغ لاله امّا
با داغ خود کشتی مرا دیگر نگویم
یک کربلا بس بود تا زینب بمیرد
از کربلا تا کربلا دیگر نگویم !!!
:وحید محمدی"
