سر دلبري!

در باره سر دلبري مولانا، همين قدر مي توانم بگويم كه "من خود ، صيدي بودم، نه صياد"! اين مولوي بود كه تير عاشقي و دلبري اش را، ازميان انبوه  كاغذ هاي باطله ،در كمان آن كتاب كوچك و كهنه به سوي من رها كرده او مرا در كام عشق خود كشيد و ناگهان احساس كردم، آنچنان مجذوب و شيفته اش  شده ام

كه بي اختيار به دنبال او به راه افتاده ام.

حال من در دست او، همان گونه بود كه، حال او در دست عشق : گربه در انبان، پر كاهي در مصاف تند باد ، سايه اي جوياي نور  و آهويي شكار شيري .

خجل بودم از اينكه ميزبان كسي چون اويم، خجلتي تو ام با افتخار!!!

                                                       هاتف