دل مــــــــن ز تابناکی به شـــراب ناب ماند

نکند ســـــــــــــیاهکاری که به آفتـــــاب ماند

نه ز پای می نشــــــــیند نه قــرار می پذیرد

دل آتشـــین مــن بین که به مـــــوج آب ماند

ز شـــب سیه چه نالم که فروغ صبح رویـت

به ســـیپیده ســحرگاه و به مــاهتاب مــــــاند

نـــفس حیات بخشـــت ، بــــه هوای بامدادی

لب مسـتی آفرینت ، به شــراب نــاب مـــاند!

...........................!