دیشب آن قدر نزدیک بودی/ که پنجره­ از شادی­ام نمک می­چشید/ و لبخندم را دامن می­زد/ من مشغول تو بودم/ نیلوفری از شانه­های من رویید/ و از پنجره بیرون رفت

                                             درخشش تو مثل آبشاری/ از بلندی­های محال می­ریزد/ در تخیّل پنجره­ای است/ که هفت آسمان در او جمع می­شود/ من به مدد مهربانی تو/ و آفرینه­های این تخیّل مغموم/ در باغ­های ناممکن آواز می­خوانم/ برای سنگ­های پرنده

...........................!