دو در!

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد 

 به زیر آن درختی رو که او گل​های تر دارد

در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی​کاران

به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هر کس

یکی قلبی بیاراید تو پنداری که زر دارد

تو را بر در نشاند او به طراری که می​آید 

 تو منشین منتظر بر در که آن خانه دو در دارد

نه هر کلکی شکر دارد نه هر زیری زبر دارد 

 نه هر چشمی نظر دارد نه هر بحری گهر دارد

بنال ای بلبل دستان ازیرا ناله مستان 

 میان صخره و خارا اثر دارد اثر دارد

چراغست این دل بیدار به زیر دامنش می​دار 

 از این باد و هوا بگذر هوایش شور و شر دارد!!!
                                                 

                                                                                                    سجاده نشین باوقار

                                                                                                                                و

                                                                                                                            بازیچه ی کودکان کوی!

س 3!

می خواهمت چنان که شب خسته خواب را

می جویمت چنا ن که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح

یا شبنم سپیده دمان آفتاب را

بی تابم آن چنان که درختان برای باد

یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته ای چنان که تپیدن برای دل

یاآن چنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی می آفرینمت

چونان که التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر زپاسخی

با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را !!!

                                            قیصر شعر معاصر*

شوخی !!! شعرا با زنان !

فردوسی:

زن و اژدها هر دو در خاك به / جهان پاكي از اين هر دو ناپاك به

سياوش ز گفتار زن شد به باد / خجسته زني كو ز مادر نزاد

ناصر خسرو:

به گفتار زنان هرگز مكن كار / زنان را تا تواني "مرده" انگار

مولوی:

هر بلا كاندر جهان بيني عيان / باشد از شومي زن اندر ميان

نظامی گنجوی:

مزن زن را ولي چون بر ستيزد / چنانش زن كه هرگز برنخيزد!

شاعر آزاده گمنام:

كل نسوان از شهين و از مهين / لعنت الله عليهم اجمعين

این آخری قشنگ بود !

وصل جانان!

از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

                        بر در دل خیمه زن گر عالم جان بایدت

داروی درد محبت ترک درمان کردنست

                        دردی دردی بنوش ار زانک درمان بایدت

داده‌ئی خاتم بدست دیو و شادروان بباد

                        وانگه از دیوانگی ملک سلیمان بایدت

راه تاریکی نشاید قطع کردن بی‌دلیل

                        خضر راهی برگزین گر آب حیوان بایدت

از سر یکدانه گندم در نمی‌آری گذشت

                        وز برای نزهت دل باغ رضوان بایدت

راه دریا گیر اگر للی عمانت هواست

                        دست دربان بوس اگر تشریف سلطان بایدت

حکم یونان یابد آنکش حکمت یونان بود

                        حکمت یونان طلب گر حکم یونان بایدت

دل بناکامی بنه گر کام جانت آرزوست

                        ترک مستوری بده گر عیش مستان بایدت

بی سر و سامان درآ خواجو اگر داری سری                

                          وز سر سر در گذر گر زانک سامان بایدت

                                  

                                      

 

حرف آخر!

و "قاف" حرف آخر عشق است

آنجا که نام "تو" آغاز می‌شود

و قاف حرف اول قلب است

آنجا که نبض واژه‌های تو دلتنگ می‌شود

و قاف حرف اول قله است

آنجا که بادبان غزل‌هات باز می‌شود

و قاف حرف اول قاصدک است

آنجا که شعر برای تو پرواز می‌شود

و قاف حرف اول قبله است

آنجا که شعر تو آواز می‌شود

و قاف قاب دلمرده‌ی تنهایی ماست

آنجا که نام تو بر خاک، راز می‌شود

و قافِ قسمت تو شاید این باشد:

چه دیر زخم‌های کهنه‌ی تو باز می‌شود

و رنج حرف آخر نام توست

آنجا که مرگِ بغضِ نفس‌هات، شعر می‌شود

...

و قاف حرف اول قلب است

آنجا که یاد تو تکثیر می‌شود

این واژه‌های عاریه‌ای را ببین چه سان

در سوگ قاف عشق چه بی‌بال می‌شود

با این که نیستی ولی دلِ خیال ما

با عطر شعرهای تو همراز می‌شود!

پرورش!

« هر که را در بوته ی حکمت با کیمیای عنایت و به آب

حیات و به آتش محبت بر هم نیامیخته اند و به پرگار فضل

رقم صدق بر وی نکشیده اند و در قماط مِهر مُهر نکرده

اند و به دایه ی لطف نسپرده اند و پرورش و کرامت

نیافته است گو :

 برو که ترا در این بازار دکان نیست ».*شیخ احمد جام *

دولت پیر مغـــــان باد که باقی ســــــهل است

                                        دیگـــــــــری گـــــــو برو و نام من از یاد ببر

بعد از این چهره ی زرد من و خاک در دوست

                                 باده پیش آور و این جــــام غــــــــــــم آباد ببر! *لسان الغیب*

 

هوای تازه!

زندگی فقط زنده ماندن نیست، بلکه زنجیره‌ای از لحظه‌های ناب رویش و رویش دوباره است.

 این رویش محتاج هوای پاک و تازه است.  پنجره‌ای گشوده باید که چنین هوایی را فراهم آورد...

خاطر عاطر!

عزم دیدار تو دارد، جانِ بر لب آمده                

          بازگردد یا برآید؟ چیست فرمان شما؟
بخت خواب‌آلود ما بیدار خواهد شد مگر          

       زآن که زد بر دیده آبی، روی رخشان شما
با صبا همراه بفرست از رُخَت گُل‌دسته‌ای     

           بو که بویی بشنویم از خاک بستان شما
عمرتان باد و مُراد، ای ساقیان بزم جم      

    گر چه جام ما نشد پُرمِی به دوران شما
دل خرابی می‌کند، دلدار را آگه کنید        

         زینهار ای دوستان! جان من و جان شما
کی دهد دست این غرض، یا‌رَب، که هم‌دستان شوند

خاطر مجموع ما، زلف پریشان شما؟!

خدای من ؟

پیر من و مراد من درد من و دوای من         فاش بگفتم این سخن شمس من و خدای من

 از تو بحق رسیده ام ای حق حقگزار من       شکرترا ستاده ام شمس من و خدای من

 مات شوم زعشق تو زانکه شه دو عالمی      تا تو مرا نظر کنی شمس من و خدای من

  محو شوم به پیش تو تا که اثر نماندم          شرط ادب چنین بود شمس من و خدای من

 شهپر جبرئیل را طاقت  آن کجا بود           کز تو نشان دهد مرا شمس من و خدای من

 حاتم طی کجا که تا بوسه دهد رکاب را       وقت سخا و بخششست شمس منو خدای من

 عیسی مرده زنده کرد دید فنای خویشتن       زنده جاودان تویی شمس من و خدای من

 ابر بیا و آب زن مشرق و مغرب جهان        صور بدم که میرسد شمس من و خدای من

 حور قصور را بگو رخت برون از بهشت     تخت بنه که میرسد شمس  من و خدای من

 کعبه من کنشت من دوزخ من بهشت من        مونس روزگار من شمس من و خدای من

 برق اگر هزار سال چرخ زند بشرق وغرب   از تو نشان کی آورد شمس من و خدای من!

 

........................... !

اي دل غمديده حالت به شود دل بد مكن

وين سر شوريده باز آيد به سامان غم مخور

دور گردون گر دو روزي بر مراد ما نرفت

دائماً يكسان نباشد حال دوران غم مخور

در بيابان گر به شوق كعبه خواهي زد قدم

سرزنش‏ها گر كند خار مغيلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناك است و مقصد بس بعيد

هيچ راهي نيست كآن را نيست پايان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقيب

جمله مي‌داند خداي حال‏گردان غم مخور!!!

...........................!

اگر به راستی خواستن توانستن بود
محال نبود وصال!
و عاشقان که همیشه خواهانند
همیشه می توانستند تنها نباشند!

                                               

دوری!

---

دوری  دور ِ   دور ِ   دور

 اما

در قـابــ پــنــجــره بــه مــن لـبـخــنـد مـیـزنــی

بـه گـمـانـم عـشـق بـایـد هـمـیـن بـاشـد

مــاهِ مــن ...