به روانی یک جویبار نرم!

  ديدار تو حل مشكلات است           صبر از تو خلاف ممكنات است

   ديباچه صورت بديعت                   عنوان كمال حسن ذات است

   لبهاي تو خضر اگر بديدي            گفتي لب چشمه حيات است

  بر كوزه آب نه دهانت                  بر دار كه كوزه نبات است

 ترسم تو به سحر غمزه يكروز       دعوي بكني كه معجزات است

  زهر از قبل تو نوشدارو               فحش از دهن تو طيبات است

  چون روي تو صورتي نديدم       در شهر كه مبطل صلوات است

  عهد تو و توبه من از عشق      ميبينم و هر دو بي ثبات است

 آخر نگهي به سوي ما كن       كآين دولت حسن را زكات است

چون تشنه بسوخت در بيابان    چه فايده ، گر جهان فرات است

  سعدي غم نيستي ندارد        جان دادن عاشقان حيات است !!!

 

 

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی

 

 تا بی‌خبر بمیرد در درد خودپرستی

 

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید

 

 ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی

 

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم

 

 با کافران چه کارت گر بت نمی‌پرستی

 

سلطان من خدا را زلفت شکست ما را

 

 تا کی کند سیاهی چندین درازدستی

 

در گوشه سلامت مستور چون توان بود

 

 تا نرگس تو با ما گوید رموز مستی

 

آن روز دیده بودم این فتنه‌ها که برخاست

 

 کز سرکشی زمانی با ما نمی‌نشستی

 

عشقت به دست طوفان خواهد سپرد حافظ

 

 چون برق ازاین کشاکش پنداشتی که جستی!!!

                                                              ...........................   !

می خوابم!

هان ای عقاب عشق !

از اوج قله های مه آلود دوردست

پرواز کن به دشت غم انگیز عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد !

یاد داشت امروز!

تو هنوز به زندگي من پا نگذاشته بودي اصلا نمي‌دانستم تو در زمين هستي و چشمان تو مي‌تواند سرمايه عمر من باشد! 

من عاشق شكستم. پيروزي را دوست ندارم. اگر شاعر مي‌شدم شاعر شكست مي‌شدم. من شكست را ستايش مي‌كنم. آدم در شكست تنهاست و اين تنهايي خيلي با صفاست!

سودایی!

   

دوش از نگاه ساقی شیرین‌کلام خویش  

  مست آن چنان شدم که نجستم مقام خویش 

کیفیتی که دیده‌ام از چشم مست دوست   

 هرگز ندیده چشم جم از دور جام خویش 

یاران خراب باده و من مست خون دل  

  مست است هر کسی ز می نوش‌فام خویش 

ساقی بیار می که ز تکفیر شیخ شهر   

 نتوان گذشتن از سر عیش مدام خویش 

دیدم به چشم جان همه اوراق آسمان   

 یک نامه مراد ندیدم به نام خویش 

چشمم به روی قاتل و فرقم به زیر تیغ 

   منت خدای را که رسیدم به کام خویش 

تا جلوه کرد لیلی محمل نشین من   

 همچون شتر به دست ندیدم زمام خویش 

گاهی نگه به جانب دل می‌کند به ناز   

 چون خواجه‌ای که می‌نگرد بر غلام خویش 

پروانه‌وار سوخت فروغی ولی نکرد  

  ترک خیال باطل و سودای خام خویش  !!!

 

یاد داشتی برای جلسه ی دیشب!

اين نفس بدانديش به فرمان شدني نيست         

  اين كافر بدكيش مسلمان شدني نيست

جز با نفس پير طريقت كه خليل است   

  اين آتش نمرود گلستان شدني نيست

جز با قدم خضر حقيقت كه دليل است                

 اين وادي پربيم به پايان شدني نيست

جز با دم پيران مسيحا نفس، اين درد      

 هرگز نشود چاره كه درمان شدني نيست...!

باز هم جلسه و باز هم انگار آب در هاون !

بانوی دریایی!

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم      در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من   به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی    مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که تو را رهزنند و سرد کنند       که آتش و تبش و گرمی هوات منم

اگر چراغ دلی دانک راه خانه کجاست        وگر خداصفتی دانک کدخدات منم!

                                                          

شکر!

هوسی است در سر من که سر بشر ندارم

 من از این هوس چنانم که ز خود خبر ندارم

دو هزار ملک بخشد شه عشق هر زمانی

 من از او بجز جمالش طمعی دگر ندارم

 سحری ببرد عشقش دل خسته را به جایی

  که ز روز و شب گذشتم خبر از سحر ندارم

سفری فتاد جان را به ولایت معانی

 که سپهر و ماه گوید که چنین سفر ندارم

ز فراق جان من گر ز دو دیده در فشاند

  تو گمان مبر که از وی دل پرگهر ندارم

چه شکرفروش دارم که به من شکر فروشد

  که نگفت عذر روزی که برو شکر ندارم !!!

استاد مثنوی ما یادش بخیر که می گفت : مولانا در دیوان کبیر  یک دیوانه ی کبیر است!

                                                                            

 

قاصدک !

قاصدک هان چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی اما اما
گرد بام و بر من
بی ثمر می گردی . . .

انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری نه ز دیّار دیاری
برو آنجا که بود چشم و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند


قاصدک
در دلم من
همه کورند و کرند . . .

دست بر دار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب !

قاصدک
هان ... ولی ... آخر ... ای وای
راستی آیا رفتی با باد . . .
با توام آی کجا رفتی ، آی !

راستی آیا جایی خبری هست هنوز
مانده خاکستر گرمی جایی
در اجاقی ــ طمع شعله نمی بندم ــ
خردک شرری هست هنوز ؟

شهاب یادت!

ستاره دیده فروبست وآرمید، بیا
فروغ نوربه رگ های شب دوید، بیا
شهاب یادتو،درآسمان خاطرمن
پیاپی ازهمه سو،خطﱢ زرکشید ،بیا...

                                       ۷۸